Od svog starta, krajem 1977. godine, svojim kapacitetima i proizvodnim asortimanom, HIP-Petrohemija je projektovana za zadovoljenje potreba celog tržišta SFRJ. Od svih petrohemijskih kompanija u tadašnjoj državi, jedino je ona imala zaokružen proizvodni ciklus od plasmana baznih proizvoda (etilen, C4 frakcija, propilen, vinilhlorid monomer) do proizvodnje (PENG, PEVG, PVC, SBR) i prerade polimera (Panonijaplast, Petroplast), a važnu ulogu igrala je blizina rafinerijskog kompleksa RNP-NIS.
Zahvaljujući svojoj procesnoj zaokruženosti, HIP-Petrohemija je u prvim godinama rada imala dominantan položaj u ovom delu Balkana. Kako je tehnološki nivo njenih postrojenja sedamdesetih godina bio visok (fabrike Etilen, PENG, PEVG, VCM), nije bilo potrebe za posebnim ulaganjima u tehnološki razvoj. Može se reći da su, iz tih razloga, rane osamdesete godine bile najplodonosnije godine u istoriji HIP-Petrohemije.
Planovi razvoja kasnih osamdesetih godina, bili su usmereni u pravcu ulaganja u hlornu liniju (Elektroliza→VCM→PVC), u cilju modernizacije fabrike hlor-alkalne Elektrolize i fabrike PVC. Ove dve fabrike su bile na neuporedivo nižem tehnološkom nivou od ostalih fabrika HIP-Petrohemije. Prednost novih tehnologija su bili niži troškovi proizvodnje, veća sigurnost u radu, automatizacija rada i poštovanje strožijih ekoloških normi.
Najteži period poslovanja kompanije nastupa u poslednjoj deceniji XX veka, kada dolazi do raspada SFRJ i drastičnog smanjenja tržišta za bazne i finalne proizvode HIP-Petrohemije. Nakon uvođenja ekonomskog embarga SR Jugoslaviji 1992. godine HIP-Petrohemija je potpuno obustavila proizvodnju do 1996. godine. Postrojenja HIP-Petrohemije, nakon ukidanja međunarodnih sankcija, ponovo startuju u septembru 1996. godine i kompanija se uspešno vraća na domaće i evropsko tržište. Do 1999. godine petrohemijski kompleks proizvodi preko milion tona petrohemijskih proizvoda godišnje.
